ελ.ασ. το μεγαλείο σου

με αφορμή αυτό που γράφτηκε με αφορμή αυτό που γράφτηκε με αφορμή αυτό, θυμήθηκα κάτι που μου έτυχε πολλά χρόνια πριν.

ήμουν λύκειο (άλλες εποχές) και ήταν απόκριες. συγκεκριμένα ήταν μια από αυτές τις μέρες που γίνεται γιορτή τις τελευταίες ώρες με μουσικές και άλλα θεατρικά. στη σχολειάρα μας μάλιστα είχαμε σε τέτοιες γιορτές και λαίβ μουσική με τους πιο κουλ μαθητές να διασκευάζουν από troggs μέρχι καζούλη. σε αυτές τις γιορτές είθισται να γίνονται διάφορα λυκειακά μπάχαλα με αφρούς και άλλες αηδίες, αλλά και αυγοπόλεμος μεταξύ των κοντινών σχολείων. έτσι και έγινε. μόνο που για κάποιο λόγο υπήρξε ένα κάποιο άγχος αυτή τη φορά καθότι τα αυγά δίναν και παίρναν και συγκεκριμένα έφαγε ένα και ένας καθώς πρέπει κύριος με μουστάκι.

να μην τα πολυλογώ, ήρθε η αστυνομία. ήρθαν λοιπόν ένας-δύο μπλε τύποι να πιάσουν τους παράνομοι και να διελευκάνουν το έγκλημα. δε θυμάμαι πώς έγινε ακριβώς αλλά βρέθηκα δίπλα από έναν από αυτούς. και εδώ να πω μια μικρή λεπτομέρια. καθότι ήτο απόκριες και καθότι από πάντα με διακρίνει μια αδιευκρίνιστης πηγής τρέλα, είχα μασκαρευτεί στα πλαίσια της γιορτής και του πανηγυριού. είχα βάλει λοιπόν μια (πραγματική) περούκα μακρύ μαύρο μαλλί (όχι δε θα σας πω που τη βρήκα αλλά ήταν πραγματική) και κάτι εντελώς κίτς γυαλιά. έτσι για τη φάση. επανερχόμαστε λοιπόν. δε θυμάμαι πώς έγινε ακριβώς αλλά βρέθηκα δίπλα από έναν από τους αστυνόμους που γυροφέρνανε και ρωτούσαν τους μαθητές για να ξετρυπώσουν τους δράστες. να πω την αλήθεια δε θυμάμαι τι του είπα ακριβώς αλλά ήταν κάτι του στυλ "ε τι προσπαθείς να βρεις τώρα, όπως και να έχει σταμάτησε το μπάχαλο και δε προβλέπεται να ξαναρχίσει". πριν τελειώσω εντελώς τη φράση ο τύπος με αρπάζει από το μαλλί με τόση δύναμη που έχασε την ισορροπία του γιατί για καλή μου τύχη το μαλλί ήταν περούκα και έτσι όλη η δύναμη αντί να τραβήξει εμένα αναλώθηκε σε ένα χορογραφικό τσαλιμάκι του αστυνόμου μετά της περούκας που έμεινε να απορεί. όταν συνειδητοποίησε δε ότι δεν ήμουν μακρυμάλλης, ξενέρωσε, μου πέταξε την περούκα και προχώρησε. τα μάζεψα και γω και την έκανα.

τέσπα. απλώς το θυμήθηκα. και προφανώς καμία σχέση αυτό με τη βια που έχει υποστεί διάφορος κόσμος από διάφορους υπηρέτες του νόμου και της τάξης. είτε ήταν αθώος είτε όχι. όπως απάντησε και ο j95 σε κάποιο σχόλιο εδώ:

- τι το παράξενο, το τρομερό και το αποτρόπαιο βρίσκετε στο να φάει ένας βρωμοκλέφτης μαχαιροβγάλτης ένα χαστούκι στο κρατητήριο;
- ότι δεν υπάρχει κανένας νόμος που να το επιτρέπει αυτό.

γιατί αν είναι η αστυνομία και το κράτος να διασφαλίζει ότι τηρούνται οι νόμοι χωρίς όμως απαραίτητα να υπακούει στους νόμους, τότε ε, κάτι δεν πάει καλά.

και εδώ η συνέχεια..

κατοστάρια

με διαφορετικές ταχύτητες και διαφορετική διάθεση: ≤100 και ≥100.

εναλλακτικός τίτλος: "εκατό. να τ'αφήσω;"

και εδώ η συνέχεια..

ordinary day

photo by [mr bokeh] via [blogto]

και εδώ η συνέχεια..

είναι βάσιμος (σαν υποψία)

f> xreiazomai aplws mia random apanthsh apo sena ws gennhtria random apofasewn gia mena. skepsoy 0.7 deyterolepta kai pes moy mia tyxaia apanthsh sta ellhnika xwris na yparxei aparaithta kai erwthsh gia thn opoia na einai dokimh.
g> to h3ere oti den h8ela zampon o pousths, alla parola ayta phgame barkiza
f> apsogos
g> eyxaristw
f> jerw oti mporw na basizomai se sena
g> eimai basimos
g> san ypopsia
f> :D

πιο τραγούδι μου θυμίζει ο τίτλος.. ποιό τραγούδι.. κανένα αρχαίο ελαφρολαικό θα είναι από αυτά που πετάει ο δίεση στο random playlist τις νύχτες.

και εδώ η συνέχεια..

περί ακουστικής

ένα τρίξιμο διαπερνά το δωμάτιο βιαστικά και ταράζει την ηρεμία του ακατάστατου γραφείου μου. κι άλλο ένα. τι ένα και δύο δηλαδή, ήταν να μην αρχίσουν, τώρα πέφτει μπιτάκι κανονικό.

[ανοίγει παρένθεση]
μένω σε σπίτι, όχι σε πολυκατοικία. από αυτά τα κάπως βικτοριανά με το παρτεράκι στην είσοδο, τα ξύλινα σκαλιά, μπαλκόνια και την πισω αυλή. από αυτά που η πίσω πόρτα έχει τζαμάκια και κλειδώνει μόνο με σύρτη-κλειδαριά και που στις ταινίες τρόμου -κλασσικά- ο ίβιλ/κακός σπάει το τζαμάκι, βάζει μέσα το χεράκι, ανοίγει το σύρτη και μπαίνει μέσα -κύριος- προκαλώντας ανατριχίλα στους θεατές και απορία σε μένα -- μα γιατί δε βάζουν μια σωστή κλειδαριά, ποτέ δεν κατάλαβα.

το σπίτι έχει τρεις ορόφους και τα πατώματα είναι ξύλινα. οπότε αν και υπάρχει οριζόντια ηχομονωση, στα πάνω-κάτω υπάρχει μια κάποια επικοινωνία μεταξύ των ενοίκων. πώς είναι πχ οι τουαλέτες και ο φωταγωγός (τρομάρα του) στις πολυκατοικίες στην ελλάδα; (για όσους δεν το έχουνε προσέξει, ο φωταγωγός λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ όλων των μπαθρούμζ σε μια πολυκατοικία. τόσο που πιστεύω θα μπορούσε να γίνεται και τηλε/μπάθρουμ συνέλευση με εξαιρετική ακουστική). για να επανέρθω στα δικά μου, πατάει που λες ο από πάνου με λίγο περισσότερη δύναμη, το νιώθω εγώ από κάτου και καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένταση στη συζήτηση. επίσης ένα ακόμα πράγμα που έχει ενδιαφέρον είναι ότι από τα πατώματα γενικά περνάνε πιο εύκολα μερικές συχνότητες. για παράδειγμα τα μπάσα ακούγονται πιο εύκολα με αποτέλεσμα οι φωνές να ακούγονται πιο αστείες, σαν από πάνω να μένει η οικογένεια του κουικάρα.
[κλείνει παρένθεση]

πιάνω τον εαυτό μου να στήνει αυτί και αμέσως ντρέπομαι. μα όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις (εαυτέ), μόνο για να βεβαιωθώ ότι όντως έτσι είναι. δε μπορεί, εαν εγίνεται το προκείμενο-ου (με αγγλική προφορά), κάτι ακόμα θα ακουστεί. ένα αχ, ένα βαχ, ένα πιατίνι, κάτι τελοσπάντων, να δέσει ο ρυθμός. μπα τίποτα. μετά από λίγο σταματάει και το μπιτ. τι να σας πω. με την απορία έμεινα.

και εδώ η συνέχεια..

παρατεταμένη διάθεση (νέα κατηγορία)

ανάμικτα συναισθήματα, χαζο-σουξεδάκια, και προσωπικές εμμονές, όλα ένα. "ντου από παντού" κατάσταση. καλά, καμία σχέση, αλλά κάπου ήθελα να τη χρησιμοποιήσω τη φράση. ακολουθεί η διάθεσή μου σε τίτλους.

(παρατήρηση: τα 4 τελευταία κομμάτια πρέπει να τα ακούσει κανείς συνεχόμενα)

απντέιτ: οκ λοιπόν. δεν ήξερα ότι στο imeem μπορείς να κάνεις και upload. τώρα έγινε σωστά η δουλειά. (thanks nosy, από το blog σου είδα το imeem).

ακολουθεί η συνέχεια του post όπως ήταν αρχικά (για τους λάτρεις της πληρότητας).

......"into you"......
1. matisse - call me call me
2. raining pleasure - fake
3. pulp - babies
4. closer - singles
5. kaiser chiefs - ruby
6. dinosau - parris
7. mika - relax (take it easy)
8. peter bjorn and john - young folks
9. nelly furtado - say it right
10. mercury rev - funny bird
11. james - junkie
12. kent - 747
13. mazzy star feat jarvis cocker - fade into you
......................

είπα να φτιάξω και ένα online μουσικο-playlist από αυτά που βάζεις μετά το πραματάκι στο blog σου και παίζει τις μουσικούλες που διάλεξες, αλλά σε όσα sites κοίταξα δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω κομμάτια (μόνο τα σουξεδάκια βρίσκονται βασικά). όπως και να έχει, τα κομμάτια τα έχω κάπου online, αν ενδιαφέρεστε στείλτε mail και θα σας επικοινωνήσω (που έλεγε και ο νικ-κάτμαν στις καλές εποχές).

και εδώ η συνέχεια..

αποκλίνω, αποκλίνεις, αποκλίνει

αν δεν είχατε ποτέ καμία επαφή με computer games τότε το παρακάτω κλιπάκι μάλλον θα σας φανεί πολύ άσχετο. επίσης, η πιθανή σύγχιση που προκαλείται από τη διπλή άρνηση στην παραπάνω πρόταση είναι επιθυμητή.


το κλιπάκι φτιάχθηκε σε μιάμιση μέρα για το 54-hour short film contest του hart house. ο διαγωνισμός δουλεύει ως εξής. κάθε ομάδα λαμβάνει ένα τίτλο, ένα είδος ταινίας, και ένα αντικείμενο και έχει 54 ώρες να φτιάξει ένα μικρό κλιπάκι (εώς 5 λεπτά). για την ομάδα μας είχαμε να φτιάξουμε ένα action/adventure κλιπ με τίτλο "walter" και να χρησιμοποιήσουμε και ένα κλειδί.

τα αρχικό σενάριο ήταν λίγο διαφορετικό καθότι είχε το φιλόδοξο σχέδιο να περιγράψουμε πώς η ζωή του ordinary man, walter, ξαφνικά αλλάζει όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα και με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρεται σε ένα παιχνίδι όπου πρέπει να βρει το κλειδί για να σώσει το τομάρι του, την οικογένειά του και το σύμπαν. για το συγκεκριμένο κομμάτι δε μας βγήκαν οι διάλογοι (πείτε το έλλειψη ηθοποιών), τα πλάνα (πείτε το έλλειψη εμπειρίας στα εξωτερικά γυρίσματα), και γενικώς ήταν ανάδρομος ο κρόνος, οπότε τελικά το κομμάτι αυτό το εγκαταλείψαμε. έμεινε όμως το platform game. και το γέλιο που ρίξαμε στα γυρίσματα και στο editing.

κάποια στιγμή πρέπει να βρω χρόνο να σουλουπώσω τον ήχο και να βάλω και όλα τα καλά των computer games (τις ζωούλες του ήρωα, το level, κτλ).

[e-feta]

και εδώ η συνέχεια..

μικρές πράξεις, μεγάλες αλλαγές

με αφορμή το post στις κόκκινες νύχτες και ένα-δυο comments που ανταλλάξαμε με τη σοφία μου ήρθε να γράψω κάτι τις που μου τη σπάει σε διάφορο κόσμο και στην ελληνική νοοτροπία γενικότερα.

είναι γνωστό ότι πολύς κόσμος είναι σχετικά ανελαστικός με τα περί οικολογίας. αυτό που με εκνευρίζει δεν είναι ότι δεν υπάρχει η διάθεση να κάνει κανείς πολύ μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά του που μπορεί να έχουν μεγάλες επίδραση αν γίνουν συλλογικά. αυτό που με εκνευρίζει είναι η νοοτροπία του στυλ "καλά. αποκλείεται να αλλάξει κάτι ό,τι και να λες. εδώ είναι ελλάδα και αυτά δεν πιάνουν". αυτό που με εκνευρίζει η γενικότερη αντιμετώπιση των πάντων μέσα από αυτό το πρίσμα. όχι μόνο για τα του περιβάλλοντος, αλλά και για το βόλεμα, το μέσο, τα περί αξιοκρατίας, κτλ.

επειδή για κάποιο άγνωστο λόγο δε μπορώ να συγκροτίσω τη σκέψη μου και να πω ακριβώς αυτό που θέλω, μάλλον μπορώ να συνοψίσω την βασική ιδέα στον παρακάτω διάλογο-template που έχω κάνει πολλάκις στο παρελθον με διαφορετικό κόσμο:

- α καλά, αυτό δε πρόκειται να αλλάξει ποτέ στην ελλάδα. γιατί αυτό, και κείνο και το άλλο, και το παράλλο, ...
- κοίτα. αυτό που σου λέω είναι ότι προφανώς δεν αλλάζουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη. αλλά πως να αλλάξουνε αν και εσύ που καταλαβαίνεις τη διαφορά, όχι μόνο αρνείσαι να κάνεις το "σωστό", αλλά ακυρώνεις και την όλη προσπάθεια;
- ρεε εδώ δεν είναι καναδάς λέμε. εδώ είναι ελλάδα. και ο γιος της τάδε του δείνα που πήγε να κάνει αυτό τελικά έκανε εκείνο, και ο θειός της παπαλάμπραινας είχε μια ανιψιά που μπλα μπλα, ...
- κοίτα. αν όση ώρα προσπαθείς να με πείσεις ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται την αφιέρωνες να πεις σε κανέναν άνθρωπο ότι αυτά τα πράγματα γίνονται τότε η greece-land θα ήτο ελάχιστα (αλλά αισθητά) διαφορετική.

και εδώ η συνέχεια..

happiness

πολύ δυνατή αλλά και δύσκολη ταινία. χρειάζεται να έχεις ζήσει λίγο στη βόρειοαμερική για να την εκτιμήσεις, αλλά όπως λέει και η wikipedia, it is a movie which breaks with "normal" hollywood conventions at every opportunity, και αυτό από μόνο του έχει ένα ενδιαφέρον. [via stef]

και εδώ η συνέχεια..

για την αμαλία

καθότι έχω ζήσει από κοντά-μακριά παρόμοιες καταστάσεις, κάθε φορά που πήγαινα να γράψω κάτι για την ιστορία της αμαλίας με έπιανε ένα περίεργο συναίσθημα φυγής και κατέληγα να μην πω τίποτα. όχι ότι τώρα λέω κάτι. με χαλάνε και σχετικά οι πρακτικές τύπου "κάνω post τη διαμαρτυρία" ή "μαζεύω υπογραφές". αλλά, πάλι, δε μπορώ να πω κάτι, ή έστω κάτι καλύτερο. απλώς ρίξτε μια ματιά στο [blog] που διατηρούσε. αυτή τη στιγμή, το τελευταίο της post πριν από μερικές μέρες μου φαίνεται τουλάχιστον ανατριχιαστικό.

το κείμενο διαμαρτυρίας [εδώ] και περισσότερα [εδώ].

και εδώ η συνέχεια..