ο μαγκάιβερ αεροπειρατής και άλλα καλοκαιρινά

αναγκαστική προσγείωση υπό την επίβλεψη δυο μαχητικών γιατί μια
επιβάτης είχε μαζί της
- ένα (1) βαζάκι βαζελίνη
- ένα (1) κατσαβίδι
- ένα σκασμό (1 scasm) μονωτική ταινία (*)

τελικά είχει απλώς τσακωθεί με τις αεροσυνοδούς λόγω των
κλειστοφοβικών της τάσεων. αλλά καλά κάνανε τα παλικάρια και το
σιγουρέψανε γιατί δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα (το
κατσαβίδι και τη βαζελίνη εννοώ). είναι και αυτό το θεώρημα
"μαγκάιβερ" -γνωστό σε όποιον τυχοδιώκτη σέβεται τον εαυτό του- που λέει ότι με ένα σουγιά, σύρμα και λίγη μονωτική ταινία μπορείς να φτιάξεις τα παντα. είναι να το διακινδυνεύεις μετά; stop-over λοιπόν στη βοστώνη και-δε-σας-χάλασε.

(*) για να είμαστε και ακριβείς, κάτι άλλο ήταν το τρίτο αντικείμενο του διαβόλου αλλά θα πω την αμαρτία μου, δεν το συγκράτησα. άλλωστε, τα βασικά ήταν η βαζελίνη και το κατσαβίδι που, ανεξάρτητα με το αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, τις εντυπώσεις τις κερδισανε και με το παραπάνω.

~ ~ ~ ιντερλούδιο ~ ~ ~
είναι λίγος καιρός που αν και (όπως πάντα) γράφω-σβήνω τις σκέψεις μου, δεν κρατάω τίποτα γιατί μου φαίνεται εντελώς άκαιρο, ανόητο και μικρό να meta-φιλολογώ το λιλιπούτειο μικρόκοσμό μου. εντάξει, το τρώω συχνά αυτό το φλας, αλλά ένας πόλεμος σε βάζει σε πιο σοβαρές σκέψεις. εντάξει, πρακτικά συνέχεια υπάρχουν πόλεμοι που στοιχίζουν ζωές αθώων και μη, άσχετα με το πόσο διαφημίζεται το κάθε γεγονός. μετά από (λίγα) δευτερόλεπτα σκέψης συνειδητοποιώ (ξανά) το μοιραίο: ότι το κατά πόσον οι καθημερινές -και δη οι καλοκαιρινές- μου ασχολίες είναι άκαιρες, ανόητες και μικρές είναι άσχετο με το αν τελικά meta-φιλολογώ κιόλας. για την ακρίβεια, meta-φιλολογώ ένιγουει και όπως λέει και η ορθοδοξία μας, αμαρτία στη σκέψη είναι αμαρτία κανονική και επιλήψιμη (πόσο μάλλον στο χαρτί δηλαδίς). το καταπίνω λοιπόν (γκλουπ), αποδέχομαι και επιστεγάζω τη σε παγκόσμια κλίμακα ανουσιότητα των ασχολιών μου και συνεχίζω με άλλες καλοκαιρινές ειδήσεις.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ανέκδοτο: πως λέγονται αυτοί που ενώ βρίσκονται σε θαλαμηγό και έχουν δέσει σε λιμάνι μαγευτικού greek island, πλημμυρίζονται από τα απόνερα του υπερ-φαστ-(παύλα-ντοπαρισμένου)-αίολος-κεντέρης και αναγκάζονται να φύγουν από το σκάφος;

ναυαγοί.

οέο.

και μιας και το έφερε η κουβέντα να πούμε ενα-δυο πραγματάκια. ένα αστείο και ενα σοβαρό. (ή μάλλον ένα σοβαρό και ένα αστειό).

ένα: το κατά πόσον η θαλαμηγός είναι θαλαμηγός, το κατα πόσον είχε δέσει εκεί που έπρεπε, το κατα πόσον γέμισε νερά, το κατά πόσον το κεντέρης μπήκε με τις μπάντες στο λιμάνι, το κατά πόσον οτιδήποτε από αυτά που αναφέρθηκαν στο "ρεπορτάζ" ήταν ακριβή, πραγματικά δεν έχω καμία ιδέα. και όοοχι, δεν υπερασπίζομαι τον κεντέρη-σατανά, με την καμία. αλλά αυτό το πανηγύρι δεν είναι δημοσιογραφία. "οι ναυαγοί γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια και από θαύμα δε θρηνήσαμε θύματα" λέει η τηλεμάντισσα και με το που βγαίνει στον αέρα ο "ναυαγός" τον ρωτάει αν πηδήξαν στη θάλασσα για να γλιωσουν. ούτε αν κινδύνεψαν είχε γνώση, ούτε πώς γλίτωσαν, ούτε από τι γλίτωσαν. ούτε καν αν ήταν δεμένοι στο λιμάνι, κοντά στο λιμάνι ή αν έπλεαν εκεί γύρω δεν διευκρινήστηκε στο "ρεπορτάζ". σημείωση ότι την ίδια μέρα κάπου λίγο πιο μακριά κάποιοι μεξικανοι ναυαγοί περισυλλέχθηκαν μετά από 9 μήνες στον ειρηνικό που βολοδέρναν με το ακυβέρνητο σκάφος τους. οι συγκρίσεις δικές σας.

δύο: το θέμα με τον κεντέρη είναι βεβαίως γνωστό. όποιος έχει ταξιδέψει με ένα τέτοιο βελζεβούλη και έχει ρίξει μια ματιά στις μηχανές εν δράση έχει δει τι κάνει στη θάλασσα. δεν την ανακατεύει τη θάλασσα, την πηδάει. σεξ κανονικό. πάμε γρήγορα στα νησάκια μας βέβαια, δε λέω, αλλά με αγριεύει κι όλας. είναι και πολλά τα βιβλικά σκηνικά όπου κοντινές στη συνουσία παραλίες αδειάζουν τις ώρες που έρχεται ο αθληταράς μας, ενώ οι γηραιότεροι μουρμουράνε κάμποσα γραφικά του στυλ "ουυύ ήρθε πάλι ο σατανάς", "καλέ κυρία μαζέψτε τα παιδιά σας μην τα βρει κανένα κακό", "νικολαααάκη,
έλα γρήγορα εδώ, τώρα!", και άλλα.

σημέιωσις: όσο γράφω όλα αυτά η τηλεόραση παίζει "νικίτα" και βλέποντας σκηνές με την άκρη του ματιού μου αναρωτιέμαι πως γίνεται μία σειρά δράσης (ο θεός να την κάνει δηλαδή) να βασίζεται σε σκηνές μάχης σώμα με σώμα που είναι όλες καρμπόν. ίδιες. ο κακός έρχεται απο δεξιά, ο εκάστοτε έιτζεντ τον αποφέυγει, πέφτουν κανα δυό τσούφιες μπουνιές στον αέρα και ο έιτζεντ ξαπλώνει τον κακό με κλωτσιά. halleluya. ωχ ωχ, παρασύρθηκα. διαβάζω και στους υπότιτλους ατάκες όπως "ακόμα δεν έχεις καταλάβει που έχεις μπλέξει", "ο τάδε έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, την συμπόνια", "ο τομέας δεν έχει αισθηματα". κερασάκι τα cgi με τα τετραγωνισμένα νούμερα που κάνουν αντίστροφη μέτρηση συνεχώς (γιου νόου, μετά το μηδέν, πάμε πάλι ξανάμανά το κάουντντάουν) σε οθόνες παντού στο μπακγράουντ. χμμ. όσο την παρατηρώ τη σειρά τόσο πιο ενδιαφέρουσα μου φαίνεται. και όσο πολυλογώ τόσο πιο πολλές αμερικανιές μου ξεφεύγουν.

θα έγραφα και για την κουτουλιά που βάρεσε το εξπρές σαμοθράκη αλλά αυτό δεν είναι και τόσο αστείο. ούτε και τα προηγούμενα άλλωστε. και η κουβέντα πάει όπως και το ανέκδοτο με την άσπρη και τη μαύρη αγελάδα και τον τύπο που ήθελε να αγοράσει την πιο κάτάλληλη (επισυνάπτω το τέλος):
- μα γιατί μου λέτε συνέχεια για την άσπρη αγελάδα ότι μαμεί και
δέρνει και μετά μου λέτε "ε, και η μαύρη το ίδιο";
- μα επειδή η άσπρη αγελάδα είναι δικιά μου φυσικά.
-καλά, τότε και η μαύρη ποιανού είναι;
-ε, και η μαύρη δικιά μου είναι.

και εδώ η συνέχεια..