πάει το έχασα το μυαλό μου

τρίτη. ξυπνάω οριακά ώστε να προλάβω το τελευταίο meeting του καλοκαιριού (ή μάλλον, το τελευταίο πριν το καλοκαίρι, μιας και τώρα ξεκινά ουσιαστικά). με γρήγορες κινήσεις τακτοποιώ διάφορες πρωινές εκκρεμμότητες και κινώ προς το πανεπιστήμιο με το συνηθισμένο βήμα για προπονημένους.

το meeting πάει καλά, αλλά κρατά μισή ώρα παραπάνω, που σημαίνει ότι έχω ήδη αργήσει για το επόμενο. το τμήμα κάνει έξωση στα ρομποτάκια μας από το χλιδάτο λαμπ στο οποίο κατοικούσαν και είχαμε κανονίσει να τα μεταφέρουμε στη νέα αποθηκευτική κατοικία τους. τη θέση τους θα πάρουν γραφεία για νέους φοιτητές, το οποίο είναι μια καλύτερη σαφώς αξιοποίηση του χώρου, αλλά παρόλαυτά μια αίσθηση προδοσίας με κατακλύζει καθότι οι απόπειρες μας να αποκτήσουν μια κάποια εξυπνάδα δεν έχουν αποδόσει και πολλούς καρπούς.

τελειώνουμε την έξωση και πιάνουμε μια κουβέντα του στυλ "ai, universe and everything". περνά η ώρα και λέω
-"άντε να πάω σιγά-σιγά γιατί πετάω κι όλας αύριο και έχω πολλά να ετοιμάσω".
-"α, ναι" μου λέει ο j. "και εγώ αύριο πετάω".
μπα, σκέφτομαι απο μέσα μου, περίεργο.
-"αν θυμάμαι καλά εσύ πέταγες μια μέρα μετά από εμένα" του λέω. "για κάτσε, εγώ πετάω τετάρτη, φτάνω αθήνα πέμπτη, κάθομαι μια μέρα και την επόμενη πετάω για εδινβούργο".
-"και πότε φτάνεις εδινβούργο δηλαδή;"
-"παρασκευή.."
χμ. δε βγαίνουν οι μέρες, κάτι δεν πάει καθόλου μα καθόλου καλά.
-"25 δεν έχουμε σήμερα;"
-"...όχι. 26."
πράγματι, ο j. Πετούσε μια μέρα μετά από εμένα. δηλαδή εγώ πετούσα μια μέρα πριν από αυτόν. αυτός πετούσε αύριο. εγώ σήμερα.

κοιτάω το ρολόι. 3.05pm. η πτήση είναι στις 5.30pm. θα έπρεπε να είμαι ήδη στο αεροδρόμιο. δεν είναι αναζωογονητικές αυτές οι μικρές εκπλήξεις της ζωής; 3.06pm είμαι ήδη έξω στους δρόμους και μπαίνω στο πρώτο ταξί που περνά, σε φάση ala ταινία και σκηνικό "follow that car".
3.15pm. έξω από το σπίτι. λέω του ταξιτζή ό,τι και να συμβέι, να είναι έξω από το σπίτι σε μισή ώρα ακριβώς. μπαίνω τρέχοντας στο δωμάτιό μου και προσπαθώ να οργανώσω ένα πλάνο δράσης. code red. στο γραφείο μου μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω πριν φύγω (γιατί μην απατάσθε, είμαι και πολύ οργανωτικός ο άτιμος):

- να πληρώσω το λογαριασμό του τηλεφώνου
- το λογαριασμό της σύνδεσης
- την πιστωτική μου
- να ακυρώσω την καλωδιακή που έβαλα μόνο για να δούμε κανένα ματσάκι για προκριματικά μουντιάλ τον περασμένο μήνα
- να κάνω μια αίτηση για κατι γραφειοκρατικά που πρέπει να τακτοποιήσω
- ...

πολλά και διάφορα και στο τέλος τι άλλο; να φτιάξω τη βαλίτσα μου για αύριο (σήμερα). από όλες τις επιιθμίες της λίστας επιλέγω να πραγματοποιήσω μόνο την τελευταία. (εντυπωσιακό: η τελευταία επιθυμία της λίστας ήταν και η τελευταία της -- για όσους είναι αρκετά αλλού ώστε να εκτιμήσουν το λογοπαίγνιο).

ξεθάβω τη βαλίτσα-θηρίο, τη βαλίτσα-αεροπλανοαποσκευή και βάζω την ακουστική μου στη θήκη της. δεν υπάρχει χρόνος για πολλά πολλά, η βαλίτσα-θηρίο στη μέση του δωματίου ορθάνοικτη και εγώ σουτάρω ελεύθερες βολές από τη γραμμή της ντουλάπας. παπόυτσια, βιβλία, ρούχα, άπλυτα, όλα μαζί. ό,τι πέσει μέσα πάει ταξίδι, ότι πέσει έξω μένει να φυλάει το σπίτι. επιδρομή στο μπάνιο για ξυριστικοειδή, mp3όφωνο και το laptop στην αεροπλανοαποσκευή και τελική επισκόπηση μήπως λείπει κάτι τραγικά απαραίτητο.

3.43pm φορτώνω τα πράγματα στο ταξί. "that was fast" μου λέει. "your turn" του λέω ωσάν άλλος πράκτορας-φυγάς που έχει στην κατοχή του απόρρητα μικροφίλμ τα οποία οποιαδήποτε κυβέρνηση θα σκότωνε για να αποκτήσει. υπό νορμάλ κίνηση θα θέλαμε λίγο παραπάνω από μισή ώρα, αλλά σήμερα έπρεπε να βρέχει (ναι, και τον ιούλιο βρέχει και μάλιστα να σημειωθεί ότι ένας κεραυνός έπεσε πανω σε ένα σταθμό ρεύματος και τα έκανε των βολτ εκεί μέσα και ως αποτέλεσμα παίζει και ένα μικρό black-out σε κάτι φανάρια στο κέντρο). σε αυτό το σημείο η πίστη μου (αυτή ως άθεος) κλονίζεται και αρχίζω να επικαλώ όλες τις παγανιστικές θεότητες με τις οποίες έχω συναναστραφεί στα διάφορα role playing games που έχω ζήσει, ώστε να μπορέσω να είμαι στο check-in μια ώρα πριν από την πτήση.

στη διαδρομή θυμάμαι ότι το απόγευμα είχα κλείσει και ένα ραντεβού για να δω ένα σπίτι. μιλάω λοιπόν στο κινητό για να ειδοποιήσω κόσμο για την κατάστασή μου και για να συμμαζέψει κανείς τα ασυμμάζευτα. ο ταξιτζής εντωμεταξύ, περίεργη φάση. με πάει από έναν εντελώς alternative για τα γούστα μου δρόμο για να κόψει δρόμο, αλλά παρόλη την κρισιμότητα της κατάστασης οδηγεί εντελώς κουλ και πάντα αυστηρά εντός των ορίων ταχύτητας, τα οποία εκείνη τη στιγμή μου φαίνονταν πιο εκνευριστικά φλώρικα από ποτέ.

4.22pm φτάνουμε. άψογος ο τύπος.τον χιλιο-ευχαριστώ, τον χρυσώνω (να σημειωθεί ότι αυτός δε μου ζήτησε τίποτα έξτρα) και τρέχω σαν την παλαβή προς το check-in. ένας αναστεναγμός ανακούφισης μου ξεφέυγει, καθώς τα πράγματα φαινόντουσαν να είναι υπό έλεγχο. 4.25pm είμαι στο check in.
-"γειά σας", μα μου, "άργησα, αλλά πρόλαβα, έτσι δεν είναι;"
-"όχι, η πτήση κλείνει μια ώρα πριν και δε μπορείτε να μπείτε."
-"μα δεν είναι μια ώρα πριν ακόμα!"
-"καλά, για δώστε μου το εισητήριο να ρίξω μια ματιά." ταυτόχρονα θυμάμαι με τρόμο ότι επειδή χρησιμοποιούσα την ανοιχτή επιστροφή ενός εισιτηρίου που ξεκινούσε από αθήνα, έπρεπε να πάω πρώτα στο ticketing της αεροπορικής να μου σιάξουν το εισητήριο. μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε αργά και βασανιστικά στο δεξί μου μάγουλο.
-"μπα, όχι αποκλείεται", (nein nein!), "επίσης έχει πάει μια ώρα πριν την πτήση και θα την κλείσουμε τώρα που σημαίνει ότι οι βαλίτσες σου δεν μπορούν να πάνε με αυτή την πτήση."
-"μα έστω, να πάω εγώ και ας τις στείλω τις βαλίτσες με άλλη πτήση.." καίγομαι κυρά μου, κοινώς..
-"είστε σοβαρός; αυτό είναι σοβαρότατο θέμα security!" (nein nein!) "οι βαλίτσες ταξιδεύουν πάντα με τον επιβάτη!". άμα σε βαρέσω θα σου πω εγώ! >:#

η γερμανίδα κακιασμένη θειά με κοίταγε με ένα χαιρέκακκο ύφος του στυλ, "πάρτα παλιο-έλληνα που έρχεσαι τελευταία στιγμή και θες να μπεις και στην πτήση! να έρχεσαι στην ώρα σου άλλη φορά και να μου φέρεις γραπτό εκατό φορές το 'δε θα ξαναπάω ποτέ στο αεροδρόμιο λιγότερο από 3 ώρες πριν την πτήση μου'. να πάς στο ticketing να σου βγάλουν άλλο εισητήριο για άλλη πτήση." (tschuss)

κόλαση. κόλαση λέμε. έχανα την ανταπόκριση. αν έφευγα πχ την επόμενη μέρα έχανα το μαλακο-γραφειοκρατικό ραντεβού που είχα στην αθήνα που ήταν και ο κύριος λόγος που έμενα αθήνα για μια μέρα πριν πετάξω για εδινβούργο. αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ χάλια ίσως κινδύνευε και η αναχώρηση για εδινβούργο. από εκεί που ένιωθα ότι πέρασα πίστα στο ραλλάκι πριν τελειώσει ο χρόνος, τώρα ένιωθα ότι έφτασα στην πηγή αλλά δεν είχε νερό πια. με όση όρεξη για τρέξιμο μου έχει μείνει πάω στο ticketing. δεν τους λέω τίποτα, απλά αφήνω το εισητήριο στο γκισέ. ούτε καν ότι είχα κράτηση δεν τους είπα.
-"α! μου λέει η τύπισσα πίσω από το γκισέ. από ότι φαίνεται έχει μια ελεύθερη θέση η πτήση που φέυγει τώρα, γιατί δεν πας σε αυτή;"
-"μα, έχω κράτηση γι αυτή, αλλά πήγα στο check in και δε με βάζουν."
-"δε σε βάζουν; ποιός δε σε βάζει; sabine, πάρε τον νεαρό στο check in, κανόνισε να μπούν οι βαλίτσες και συνόδεψέ τον στο αεροπλάνο και γρήγορα γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο."

αυτό ήταν. κόλαση-πάράδεισος-κόλαση και ξανα-μανά παράδεισος πάλι. δεν ξέρω αν υπάρχει θεός (ωπ, να που μαλακώσαμε λίγο σε αυτό το θέμα), αλλά αν υπάρχει νομίζω ότι κάτι θέλει να μου πει.