ντε profundis..

ξεκίνησα αυτό το blog γιατί μου αρέσει να γράφω, να περιγράφω, να λέω ιστορίες. να μιλάω για πράγματα με τον τρόπο που τα είδα εγώ, με τις λέξεις που τα είδα εγώ, με την τρέλα που τα είδα εγώ. πάντα έγραφα. όχι για να δει κανείς τι γράφω, αλλά γιατί απλά έτσι ένιωθα. όποτε και όταν και ό,τι κάτσει. κάτι που είδα, κάτι που μου κόλλησε στο μυαλό, κάτι που θέλω να βγώ να το φωνάξω να το πω, κάτι που δε θέλω να πω σε κανέναν - γιατί ό,τι και να λέμε, μερικά πράγματα κανείς άλλος δε μπορεί να τα καταλάβει παρά μόνο εσύ και η τρέλα σου. είναι λίγο όπως όταν κάθομαι και παίζω κιθάρα τις νύχτες. δεν παίζω για να με ακούσει κανένας, ούτε κάνω πρόβα για κανένα σόου. παίζω για μένα και για κανέναν άλλο.

ώπα. τα έμπλεξα ήδη λοιπόν. πάμε πάλι. ξεκίνησα αυτό το blog γιατί μου αρέσει να γράφω, να περιγράφω, να λέω ιστορίες. να μιλάω για πράγματα με τον τρόπο που τα είδα εγώ, με τις λέξεις που τα είδα εγώ, με την τρέλα που τα είδα εγώ. μέχρι εκεί. τα υπόλοιπα που κολλάνε; κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον μου πήρε λίγο να το καταλάβω. το blog δεν είναι σαν τα τσαλακωμένα χαρτιά που πετάω στην ανακύκλωση αφού τα γεμίσω με γραμμές καθόλου παράλληλες και καθόλου τακτοποιημένες. δεν είναι σαν τα φάλτσα που παίζω μόνο για μένα.

και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. με το blog μπορώ να λέω τις ιστορίες μου, που τόσο μου αρέσει να λέω. και μάλιστα μπορεί να γυρίσει και κανένας να μου απαντήσει και αυτό είναι ωραίο γιατί οι ιστορίες έχουν πιο πολύ πλάκα όταν δεν τις λες στον τοίχο ή στον καθρέφτη.

αλλά το τσαλακωμένο χαρτί δε μπορεί να το φτάσει. δε γίνεται. δε γίνεται γιατί η μαγεία στο τσαλακωμένο χαρτί είναι ότι δε θα το ισιώσει κανείς. θα μείνει τσαλακωμένο και είναι για σένα και μόνο για σένα. για τη στιγμή, για την ανάγκη να αποτυπώσεις ένα συναίσθημα, κάτι που σου κόλλησε στο μυαλό, κάτι που θέλεις να βγεις να το φωνάξεις να το πεις, κάτι που δε θέλεις να πεις σε κανέναν - γιατί ό,τι και να λέμε, μερικά πράγματα κανείς άλλος δε μπορεί να τα καταλάβει παρά μόνο εσύ και η τρέλα σου.

ωραία. μάλιστα. το ξεκαθαρίσαμε. και τώρα; και τι στο καλό είναι αυτό το κείμενο; (να και οι αυτοαναφορές και τα μετα-επίπεδα). ε λοιπόν δεν ξέρω τι είναι. σπάνια με πιάνει να μουτζουρώσω στο blog και αυτό το σημερινό είναι το πιο τσαλακωμένο και μουτζουρωμένο post στη μικρή blogζωή μου. και όμως δε φαίνεται καμιά μουτζούρα πουθενά και αυτό δε μου αρέσει. μήπως τελικά θέλω να βρει κάποιος τα τσαλακωμένα κομμάτια χαρτί που πετάω; μήπως χρειάζομαι ψυχανάλυση; μήπως να αφήσω το σχιζοφρενή εαυτό μου να ανοίξει ένα καταχωνιασμένο blog μακριά από γνωστούς και φίλους και να μουτζουρώνω εκεί; μήπως αυτό με μπερδεύει τελικά;

δεν ξέρω τι με έπιασε, ίσως να μου κάθισαν βαριά τα γεμιστα. ίσως να μου έχει πέσει βαρύ που για μία ακόμα φορά δε μπορώ να είμαι σε μία από τις δεκάδες συναυλίες που γίνονται στην ελλάδα αυτό τον καιρό από έλληνες καλλιτέχνες και συγκροτήματα που πραγματικά θέλω να δω και να γίνω ένα με τη μουσική τους. ίσως γιατί για κάποιο λόγο αυτή τη στιγμή η αρβανιτάκη ταιριάζει γαμάτα μετά τους pixies. ίσως γιατί κάποια προβλήματα υγείας δε λένε να με αφήσουν να ηρεμήσω. ίσως γιατί είναι ανάδρομος ο κρόνος και φέρνει στην επιφάνεια ψευδείς προσδοκίες. ίσως γιατί απλά δεν είναι η μέρα μου. ίσως γιατί και πάλι, ξανά, για μία ακόμα φορά, είδα τον εαυτό μου να δίνει ό,τι έχει και όχι απλά να μην παίρνει τίποτα πίσω, αλλά να του παίρνουν και την ψυχή. ίσως γιατί πρέπει να κοιμηθώ γιατί πήγε 5 το πρωί. ίσως γιατί κάπου σε κάποια χώρα τώρα μπορεί να βρέχει. ίσως γιατί είχα πει θα φύγω, κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

end of transmission.