"now poop on them oliver!"

μπαίνω στο ταξί, βιαστικά, στο πίσω κάθισμα. "παγκράτι" λέω ενώ προσπαθώ να τακτοποιήσω στην τσάντα διάφορα χαρτικοεγγραφοειδή που έχω στα χέρια μου. χαμός στο ίσιωμα. καλά νέα, κακά νέα, κουλά νέα, όλα ένα. καλά το έλεγε η πατέρα (η λίτσα). τούτοι δω οι μήνε θα είναι τίγκα στο ξεκαθάρισμα λέει. (άσχετο. αυτό το "η πατέρα" μου θύμισε το "η τάσους". δε λέω, εντελώς άσχετο).

ευτυχώς όμως δε πιστεύω σε ζώδια και τέτοιου είδους προβλέψεις, απλώς χαζεύω καμιά φορά τα πρωινάδικα. το ράδιο συμφωνεί με το δικό του τρόπο καθότι δεν ασχολείται καθόλου ούτε με το χαμό που συμβαίνει στο σύμπαν, ούτε και με την πρόβλεψη αυτού: "βρε μελάχρινάαακι, με πότισέεεες φαρμάααακι".

ρίχνω μια ματιά στον τάριφ. στο δρόμο προς τον τάριφ η ματιά μου διασταυρώνεται με κάτι τεράστια μαύρα γυαλιά ala μπουγάς (τάσος) από τις καλές εποχές που ήταν πλανητάρχης. μη σας πω ότι ο τάριφ του έμοιαζε κι όλας. συνειδητοποιώ ότι ταξιδεύω μέσα σε ένα κινούμενο κλισέ, ζωγραφισμένο με έντονα χρώματα. τόσο έντονα που θορυβούμαι ότι πρόκειται για όνειρο. αναρωτιέμαι αν έχω ξανακούσει στο ράδιο το συγκεκριμένο άσμα και ποιός σταθμός μπορεί να είναι. "ντιμπι-ντιμπι-ντιμπι-ντάι ντιμπι-ντάι", προσθέτω εγώ (νοητά).

μου 'ρχονται στο μυαλό διάφορα άσχετα (ναι, κι άλλα). "το μουράινο, του κηπαπουρού, τ'αγριοήλουλου, το μπόε, και τ'άλλο, ότο κι σύεεε". προσέχω έναν έξτρα καθρεφτη (άντε να το γράψω και γω με φι) στο ταξί που εστιάζει πάνω μου. δηλαδή στο εσωτερικό του ταξιού, πίσω, στο δεξί κάθισμα. προβληματίζομαι αλλά το ξεπερνάω έυκολα. εντωμεταξύς ο τάριφ σε μια απόσταση 10 λεπτών έχει σταματήσει απειλητικά δίπλα σε ότιδήποτε μοιάζει με πιθανό επιβάτη επεκτείνοντας τη διάρκεια της πανήγυρης στο διπλάσιο. "ντιμπι-ντιμπι-ντιμπι-ντάι ντιμπι-ντάι ντιμπι-ντάι", προσθέτω πάλι (όχι νοητά).

εντ ιτς όνλι δε μπιγκίνινγκ.


φέρδερ ρίντινγκ: poop, tsou.

και εδώ η συνέχεια..