το παράπονο

πάει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδα την αρβανιτάκη να τραγουδάει ζωντανά. την είδα λοιπόν στην προχτεσινή εκπομπή του λαζόπουλου, την άκουσα να τραγουδάει το παράπονο και αποσυντονίστηκα. τελείως. τέλεια και εντελώς. (έχω και μια κάποια μόνιμη προδιάθεση).

και ήρθαν κάτι εικόνες από παντού. ευχάριστες, δυάρεστες, ζόρικες, άλλες που θυμάμαι πάντα, άλλες που είχα να θυμηθώ χρόνια. τρελό κολάζ. εμφανίστηκαν όλες μαζί τόσο γρήγορα και απότομα που δεν είμαι σίγουρος ποιές ήταν ακριβώς ή με ποιά σειρά αναμίχθηκαν.

στο λυκαβυττό με παρέα την αρβανιτάκη και τους δαίμονες (που λέει και η l.), στο κουφονήσι που δε με αφήνατε μόνο μου να κοιτάω τη θάλασσα για να μη κατρακυλήσω, δίπλα στο τσικαμπούμ με κρέπα-κρέπα, σε μια ταβέρνα κάπου στις σποράδες που έπαιζε το παράπονο και τραγουδούσαμε σιγά, σε μια άλλη που έφερε ο μαλλιάς-γκαρσόνι την κιθάρα και τα μπουζούκια για να παίξουμε και γω να μην έχω όρεξη να του λεω "είμαι ροκάκιας, δεν είμαι για μπουζουκια τώρα..", σε μια βραδυά με παντομίμα με μπόνους ξάδερφο και τον χ. να προσπαθεί να περιγράψει κλασσική μουσική και την καράφλα του τσάκωνα, στο "κρίσιμο τρία επί τρία", σε ένα μήνυμα στο κινητό "ένα ωκεανό και κάτι" μακριά, σε ένα αυτόματο μηχάνημα φωτογραφιών στην εγνατία ξημερώματα με γκριμάτσες και μηχανογραφικό άλλης εποχής.

θα παίζει στο ρεξ με τη γαλάνη όλο το χειμώνα λέει.