να περάσει και το παρασκευοσαββατοκυρίακο να γλιτώσουμε από τις μίρλες και τα μοιρολόγια*

δεν αντέχω άλλο αυτό το συνδυασμό μιζέριας και προπαγάνδας που αναβλύζει από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, αφίσες, και δε ξέρω-εγώ-τι-άλλο. γιατρέ μου δε μπορώ να βρω ηρεμία, ακούω φωνές από παντού! εκεί που κάθομαι ήσυχος πετάγεται ένα τσούρμο από αρχηγοί κομμάτων (sic) και φαγώνονται να μου πούνε τι, λέει, πρέπει να κάνω για να γλιτώσουμε τα γκολ και να παίξουμε καλά και στο τοπικό πρωτάθλημα αλλά και στην ευρώπη.

γύριζα προχτές σπίτι (ψιλο-αργά) και άκουγα redfm (με έχει κουράσει ο red αλλά του δίνω που και που μια ευκαιρία ακόμα -- όπως το ανέκδοτο με τις ξανθιές) και σε κάποια φάση σταματάει η μουσική και αρχίζει να μιλά ο καραμανλής! λέω, α, πλάκα έχει, άρχισε και ο red να βάζει κοροϊδευτικά σποτάκια ala ελληνοφρένεια, και λέω κάτσε να δω τι παίζει με αυτό. μίλαγε, μίλαγε, μίλαγε ο μπούλης και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι πρόκειται φυσικά για μία μεγάάλη ραδιοφωνική διαφήμιση της νδ και ουχί μια κάποια χαριτωμένη (ή μη) απόπειρα σάτιρας. ξενέρωσα και γω και το'κλεισα το ρημάδι.

και δεν είναι η προετοιμασμένη προπαγάνδα που με χαλάει τόσο, είναι αυτό το χύμα ποδοσφαιρικό-οπαδικό τσαμπουκάλεμα που με τσακίζει.

η πλειοψηφία του κόσμου μεγαλώνει υποστηρίζοντας μια ομάδα, έτσι απλά. είμαι γάβρος, είμαι χανούμι, είμαι βάζελος. γιατί; έτσι. παραδοσιακά. γιατί ήταν ο μπαμπάς μου, ο θειός μου, γιατί ο νικολάκης που έμενε απέναντι ήταν το άλλο και ήθελα να του την πω, γιατί κάτι κολλητοί πάνε συνέχεια γήπεδο και μου βρίσκουν και μένα εισιτήριο και πάμε μαζί. ξέρεις κανέναν να άλλαξε ποτέ ομάδα; όχι.

προφανώς, αντίθετα με το ποδόσφαιρο, οι πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν πολύ παραπάνω από το γόητρο του οπαδού: οι κυβερνήσεις δεν παίρνουν απλώς το πρωτάθλημα, παίρνουν και λεφτά από μας, τα σχολεία μας, τους δρόμους και τα μέσα μεταφοράς, την εθνική μας ταυτότητα, καθώς και τη δύναμη να τα διαχειριστούν όπως θέλουν.

και για κάποιο περίεργο λόγο, η πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται κυρίως με το ποιό κόμμα θα πηδήσει ποιό και όχι πώς θα τον πηδήσει το κόμμα το ίδιο στη συνέχεια.

τι να πω, άμστελ-γιατί-έτσι-μας-αρέσει. και λίγο περισσότερο σοβαρά, να πω ότι βαρέθηκα πια την ιδέα "ισχυρής κυβέρνησης" και αυτοδυναμίας και όλα αυτά που συνεπάγεται. πραγματικά εύχομαι να μπουν οι πράσινοι στη βουλή ώστε να είναι αδύνατη (κατά πάσα πιθανότητα) η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος (όποιο και αν είναι αυτό) και να χρειαστεί απαραίτητα κυβέρνηση συνεργασίας. ποιός ξέρει μπορεί να είναι αυτή η καταδικασμένη συνεργασία μία αιτία να σκεφτεί ο καθένας τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

*η φωτογραφία απεικονίζει ένα ωραιότατο (concept) ρολόι του κύριου alex που είδα σήμερα και πολύ με άρεσε. [via designboom]