μια μικρή ιστορία

φλας. και εγώ που νόμιζα ότι έλεγε μια μικρή ιστορία.


[ονειροπαγίδα|δωμάτιο|1998]

στο δωμάτιό μου
πέφτω σε μια νάρκη
φοβάμαι
λυπάμαι

ο ρομαντισμός μου
πνίγεται στους τοίχους
ξυπνάω
ξυπνάω

μάτια που θολώνουν
πονάνε διαστρεβλώνουν
τα πάντα
για πάντα

για πάντα με χωρίζει
το δωμάτιό μου
από σένα
από σένα
από σένα

μια νεκρή ιστορία
μετράω τις λέξεις
σου φτιάχνω μία

μια νεκρή ιστορία
μετράω τις λέξεις
σου φτιάχνω μία

και εδώ η συνέχεια..

syncategorematic ή αλλιώς "πού πήγε η αγάπη"

σκόρπιες φράσεις από τα n διαφορετικά μύτινγκς/σέμιναρζ της ημέρας.

πρόταση της ημέρας: "people don't use love any more".
τόπος: κάποιο seminar room με παράθυρα.
χρόνος: μεσημεράκι.

μου πήρε λίγο να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής (ήμουν και λίγο αφηρημένος). αρχικά νόμισα ότι τα 5 δευτερόλεπτα που αφαιρέθηκα ήταν τα κρίσιμα 5 δευτερόλεπτα που οδήγησαν τον σύγχρονο ερευνητή και ομιλητή μας στο nervous breakdown και τη μετατροπή του σε μάρτυρα του δρόμου της καρδιάς και του coelho: "πού πάμε;", "πού πήγε η αγάπη;", "πού'ναι η αγάπη που μ'ανέβασε στα σύννεφα;", "ποιός έχει λόγο στην αγάπη;", που οδεύουμε στο τέλος-τέλος;

μου πήρε λίγο λοιπόν να επανέρθω στο σωστό context. ήταν αρκετό δηλαδή να ρίξω μια ματιά στο slide 24 με υπέρτιτλο "μάνα raver". καλά όχι, πλάκα κάνω. με υπέρτιτλο "LAV mappings". lav λοιπον και ουχί love. λαβ τετοσπάντων κι όποιος κατάλαβε, κατάβαλε. λαβ will tear us apart again.

του ιδίου καλλιτέχνη και η ακόλουθη ατάκα. α, και με την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια για τον καλλιτέχνη. ο τυπάς που λέτε είναι ιταλός, αστειούλης, γενικά σωστός και γαμώ-τα-παιδία. αυτά. στην ατάκα τώρα. σε κάποια φάση είχε ένα παράδειγμα σε μια διαφάνεια που μιλούσε για μια μουσική μπάντα και καπου φαινόταν ότι τα ονόματα του lead singer είναι anthony και john. οπότε λέει σε ανύποπτη φάση:
- and which would this band be?
(μόκο από κάτω το κοινό)
- of course you don't know, you are all nerds here.

και εδώ η συνέχεια..

μία ψήφος στους μικρούς είναι χαμένη ψήφοςvs.μία ψήφος στους μεγάλους είναι καμμένη ψήφος *

ήρθε λοιπόν η ώρα.

είχα μια περίεργη όρεξη φέτος και συζήτησα πολύ κόσμο σχετικά με το
- πώς κρίνει τις θέσεις των κομμάτων,
- τι σκοπεύει να ψηφίσει, και
- ποιό εκλογικό αποτέλεσμα θεωρεί καλύτερο για τη χώρα.
(τρία πράγματα που συμβαδίζουν μονάχα στους ψηφοφόρους-οπαδούς από ό,τι φαίνεται).

μετά από τις πολλές συζητήσεις λοιπόν δεν έχω πια όρεξη να συζητήσω πολύ ή/και να επιχειρηματολογήσω για κάτι. ίσως το μόνο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι η πολιτική σκηνή είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό καθρεφτης της νοοτροπίας του κόσμου.

όσο το ξανασκέφτομαι τόσο πιο προφανές μου είναι. στην τελική, αν το σύνολο του κόσμου δε συμφωνούσε με την κατάσταση, ε, κάτι διαφορετικό θα γινόταν. και για να εξηγούμαι, όταν λέω "αυτή την κατάσταση" δεν εννοώ την κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας, εννοώ το γενικότερο πολιτικό σκηνικό και την αυθαιρεσία και αναξιοπιστία που το χαρακτηρίζει. δεν είναι θέμα κομμάτων πια (όχι δηλαδή ότι το ένα είναι καλό και το άλλο είναι σκάρτο), ίσως ουτε και πολιτικών θέσεων, αλλά έχει να κάνει με την ίδια την ιδιότητα του βουλευτή ή του επαγγελματία πολιτικού.

ίσως (για παράδειγμα) όταν (και άμα) γίνει η αξιοκρατία τρόπος ζωής του συνόλου του κόσμου τότε να γίνει και μέρος του πολιτικού κόσμου. πάντως σχετικά με τον τίτλο του post, καλύτερα ψήφο σε ένα κόμμα που σε εκφράζει πιο πολύ από τα άλλα και ας είναι και σίγουρα εκτός βουλής.

* ο τίτλος εμπνευσμένος από κάποια γελοιογραφία στο ποντίκι που έφτασε σε με μέσω του κώστα αρβανίτη στο πρωινό πρόγραμμα του δίεση πριν αρκετές βδομάδες.

και εδώ η συνέχεια..

tonight tonight

tonight tonight. δύο. ένα ανάλαφρο και ένα σκοτεινό.


[the superfantastics]


[the smashing pumpkins]

tonight tonight λοιπόν: μία μεγάλη βαλίτσα, δύο chicken salad sandwich, τρεις λογαριασμοί, μία cic αίτηση που γύρισε πίσω εξαιτίας ενός τυπογραφικού (αι μαλακίαι επιστρέφονται), πάνω από 117 unread emails, ένας επισκέπτης, ένας εορτασμός διδακτορικού, άλλες δυο μεγάλες (επισκεπτιακές) βαλίτσες, 3 μύτιγκς με το καλημέρα (ένα εκ των οποίων πρωινό), ένα κουτί υπολογιστή (με άγνωστο εσωτερικό κόσμο), μια χαμένη μεγάλη συναυλία, μία ψαρόσουπα, ένα ταριχευμένο μ.ι.ζ. (μεγάλο ιπτάμενο ζωύφιο) δίπλα στο παράθυρο, ένα σερί επαναστατικών τραγουδιών (επίσης επισκεπτιακό), ένα σουτ ("σουτ εσύ!") υπό πίεση. μία επερχόμενη μετακόμιση, και μία ακόμα.

αν και λίγο καθυστερημενα, καλή μας βδομάδα :]

και εδώ η συνέχεια..