πλιζ ντοντ θρόου πέιπερς ιντου δε τόιλετ

μικρές ιστορίες από σικάγο και πάτρα, ανάμεσα από ακαδημαϊκο-ανθρώπους που βρέθηκαν σε όρντιναρι καταστάσεις και λειτουργήσαν με εξτραόρντιναρι γουέιζ.

ιστορία δεύτερη (συνέχεια της πρώτης)
τόπος: οδός μίτσιγκαν, σικάγο, κοντά στο μιλένιουμ παρκ.
καιρός: αίθριος.

είμαι με τον συγκάτοικο μικρής ημερομηνίας λήξης και εκεί που περπατάμε περνάμε δίπλα από έναν τύπο που κάνει ταχυδακτυλουργικά. τα κλασσικά. αυτό με τα τρια κουπάκια και το μπαλάκι που το βάζει κάτω από το ένα κουπάκι, τα ανακατεύει και το βγάζει μετά από άλλο κουπάκι από αυτό που περιμένεις, και μετά από λίγο βγάζει εννενηνταεννιά μπαλάκια από (κάθε) κουπάκι και ένα από το (κάθε) αυτί σου. ο συγκά έχει ενθουσιαστεί και παρακολουθεί όλο το σόου με ευλάβεια. τελειώνει, φεύγουμε και προχωρώντας βλέπουμε κι άλλον στριτ περφόρμερ. είναι σε ένα κουτί πάνω και κάτι κάνει με κάτι τρύπιες ρακέτες, χωρίς να είναι προφανές τι και γιατί το κάνει. ο συγκά παρακολουθεί και πάλι με ευλάβεια και εξίσου μεγάλη αγωνία. μετά από λίγο συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα το ταχυδακτυλουργικό καθώς πρόκειται για χορευτικό σόου και με αλλοιωμένη φάτσα εξφενδονίζει την ατάκα της ημερας:
- ahh, this art. let's go. i'm a nerd, i don't understand these.

ιστορία τρίτη (φωτο)
τόπος: πάτρα, ξενοδοχειακό κάτι, κοντά στο πανεπιστήμιο.
καιρός: γαρ εγγύς.

όποτε βλέπω τα κλασσικά ταμπελίνα "don't throw papers in(to) the toilet" φαντάζομαι έναν συφιλιασμένο μεταπτυχιακό με γυαλάκια και κόκκινο πρόσωπο από τα νεύρα και την τσαντίλα, να στουμπώνει την τουαλέτα με τυπωμένες δημοσιεύσεις. και για όσους δεν έχουν επαφή με την ορολογία, οι ερευνητικές εργασίες, οι δημοσιεύσεις σε ερευνητικά περιοδικά ή συνέδρια, κλπ, αναφέρονται ως papers στα αγγλικά. εντάξει, κόλλημα.

ιστορία πέμπτη (v)
τόπος: χλιδάτος συνεδριακός χώρος στο σικάγο, σε μια από τις αίθουσες που γίνονται οι παράλληλες παρουσιάσεις, απόγευμα.
καιρός: κάνει νύστα.

το βλέμμα μου έχει εντοπιστεί στην πάνω-δεξιά γωνία του πίνακα που σκάει ο προτζέκτορας. μπλε, το σύνηθες χρώμα για μπαγκράουντ. αρνητικό σκορ στον τομέα της έμπνευσης σα να λέμε. μετά από εντατικό πρόγραμμα παρακολούθησης ομιλιών από το πρωί, είμαι ικανοποιημένος με την οπτίκή μου (πάνω-δεξιά) γωνία. κάποια στιγμή κάτι νιώθω να ταράζει την ηρεμία του σύμπαντος αλλά αδυνατώ να το εντοπίσω. ο προτελευταίος ομιλητής φεύγει, τελευταίος (και ουχί το τζώνυ γουόκερ) έρχεται. άσπρο. καλύτερο από το μπλε σίγουρα, άρα και καλύτερη ομιλία πιθανότατα. αυτό το κάτι που με ενοχλεί γίνεται πιο έντονο. και περιοδικό. σχεδόν ημιτονοηδές θα έλεγε κανείς. έρχεται και φεύγει και θυμίζει έντονα λαστιχένια παντόφλα που φορέθηκε παραπάνω από όσο χρειάζεται χωρίς να περάσει από τα πιτς για να αλλάξει λάστιχο. γυρνώ (με δυσκολία) δίπλα μου και βλέπω τη γνωστή περίπτωση σύνεδρου με δερματινολαστιχένια παντόφλα και το ένα πόδι πάνω στο άλλο, το ένα εκ των δύο σε απόσταση αναπνοής από τον εναέριο χώρο μου. το clue: ο σύνεδρος κουνά με χάρη και ρυθμό το πόδι πάνω-κάτω, ανασηκώνοντας πάντα λίγο (αλλά όσο χρειάζεται) το μεγάλο δάκτυλο, ακολουθώντας την πορεία της κίνησης.