ένα τρίξιμο διαπερνά το δωμάτιο βιαστικά και ταράζει την ηρεμία του ακατάστατου γραφείου μου. κι άλλο ένα. τι ένα και δύο δηλαδή, ήταν να μην αρχίσουν, τώρα πέφτει μπιτάκι κανονικό.
[ανοίγει παρένθεση]
μένω σε σπίτι, όχι σε πολυκατοικία. από αυτά τα κάπως βικτοριανά με το παρτεράκι στην είσοδο, τα ξύλινα σκαλιά, μπαλκόνια και την πισω αυλή. από αυτά που η πίσω πόρτα έχει τζαμάκια και κλειδώνει μόνο με σύρτη-κλειδαριά και που στις ταινίες τρόμου -κλασσικά- ο ίβιλ/κακός σπάει το τζαμάκι, βάζει μέσα το χεράκι, ανοίγει το σύρτη και μπαίνει μέσα -κύριος- προκαλώντας ανατριχίλα στους θεατές και απορία σε μένα -- μα γιατί δε βάζουν μια σωστή κλειδαριά, ποτέ δεν κατάλαβα.
το σπίτι έχει τρεις ορόφους και τα πατώματα είναι ξύλινα. οπότε αν και υπάρχει οριζόντια ηχομονωση, στα πάνω-κάτω υπάρχει μια κάποια επικοινωνία μεταξύ των ενοίκων. πώς είναι πχ οι τουαλέτες και ο φωταγωγός (τρομάρα του) στις πολυκατοικίες στην ελλάδα; (για όσους δεν το έχουνε προσέξει, ο φωταγωγός λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ όλων των μπαθρούμζ σε μια πολυκατοικία. τόσο που πιστεύω θα μπορούσε να γίνεται και τηλε/μπάθρουμ συνέλευση με εξαιρετική ακουστική). για να επανέρθω στα δικά μου, πατάει που λες ο από πάνου με λίγο περισσότερη δύναμη, το νιώθω εγώ από κάτου και καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένταση στη συζήτηση. επίσης ένα ακόμα πράγμα που έχει ενδιαφέρον είναι ότι από τα πατώματα γενικά περνάνε πιο εύκολα μερικές συχνότητες. για παράδειγμα τα μπάσα ακούγονται πιο εύκολα με αποτέλεσμα οι φωνές να ακούγονται πιο αστείες, σαν από πάνω να μένει η οικογένεια του κουικάρα.
[κλείνει παρένθεση]
πιάνω τον εαυτό μου να στήνει αυτί και αμέσως ντρέπομαι. μα όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις (εαυτέ), μόνο για να βεβαιωθώ ότι όντως έτσι είναι. δε μπορεί, εαν εγίνεται το προκείμενο-ου (με αγγλική προφορά), κάτι ακόμα θα ακουστεί. ένα αχ, ένα βαχ, ένα πιατίνι, κάτι τελοσπάντων, να δέσει ο ρυθμός. μπα τίποτα. μετά από λίγο σταματάει και το μπιτ. τι να σας πω. με την απορία έμεινα.
Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007
περί ακουστικής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχολιάκια:
Ή τουλάχιστον τζάμι ασφαλείας βρε παιδί μου!
ε μα! δίκιο δεν έχω για το τζάμι/σύρτη/πίσω πόρτα;
βέβαια να πω και το εξής: από την αμεσότητα στην απάντηση περί τζάμεος, υποψιαζομαι ότι δε διάβασες τη συνέχεια του post. (μου πήρε λίγο να καταλάβω που κόλλαγε το τζάμι ασφαλείας καθότι το το point του όλου θέματος ήτο η ηχομόνωσις, αλλά μετά είδα ότι εκεί σταματά το preview στη σελίδα οπότες μπορεί κάποιος απλά να σταμάτησε εκεί)
Έχεις δίκιο. Πάνω στη βιασύνη μου διάβασα μόνο το μισό.
Τώρα που το διάβασα ολόκληρο, έχω να πω το εξής: κι εδώ το ίδιο γίνεται στα παλιά σπίτια (και σε αρκετά καινούρια επίσης). Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο, που ένας από τους κολλητούς μου έμενε κάτω από μια κοπέλα με την οποία είχε πάθει τρελό κόλλημα. Λοιπόν κάθε φορά που η νεαρά έβρισκε την χαρά της, ο φίλος μου γινόταν ωτακουστής αγκομαχητών και τριξιμάτων. Μια μέρα πήγα στο δωμάτιό του και τον βρήκα ξαπλωμένο στο κρεβάτι με τα χέρια ανοιχτά. Του λέω, τι κάνεις εκεί; Μου λέει, περιμένω μήπως υποχωρήσει το πάτωμα και προσγειωθεί η μικρή στην αγκαλιά μου :-)
Αλλά ατύχησε. Το πάτωμα κράτησε γερά.
σα τρίξιμο μεσημεριού ακούγεται..
σοφία: εγώ πάντως δε θέλω να πέσει καμία από τις από πάνω, πάνω μου! (άπαπαπαπαπαπά).
κατουρημένη ποδιά: ωχ, ωραίο ακούστηκε το "τρίξιμο μεσημεριού" :] και για κάποιο άγνωστο λόγο μου θύμισε καλοκαίρι (μάλλον χρειάζομαι διακοπές επειγόντως).
Χαχαχαχα τότε μήπως πρέπει να τσεκάρεις τη θέση του κρεβατιού σου, για καλό και για κακό; Όχι τίποτα άλλο, να μην βρεθείς προ απροόπτου.
όχι αν έχεις να πεις κάτι, πες το!