πάει το έχασα το μυαλό μου

τρίτη. ξυπνάω οριακά ώστε να προλάβω το τελευταίο meeting του καλοκαιριού (ή μάλλον, το τελευταίο πριν το καλοκαίρι, μιας και τώρα ξεκινά ουσιαστικά). με γρήγορες κινήσεις τακτοποιώ διάφορες πρωινές εκκρεμμότητες και κινώ προς το πανεπιστήμιο με το συνηθισμένο βήμα για προπονημένους.

το meeting πάει καλά, αλλά κρατά μισή ώρα παραπάνω, που σημαίνει ότι έχω ήδη αργήσει για το επόμενο. το τμήμα κάνει έξωση στα ρομποτάκια μας από το χλιδάτο λαμπ στο οποίο κατοικούσαν και είχαμε κανονίσει να τα μεταφέρουμε στη νέα αποθηκευτική κατοικία τους. τη θέση τους θα πάρουν γραφεία για νέους φοιτητές, το οποίο είναι μια καλύτερη σαφώς αξιοποίηση του χώρου, αλλά παρόλαυτά μια αίσθηση προδοσίας με κατακλύζει καθότι οι απόπειρες μας να αποκτήσουν μια κάποια εξυπνάδα δεν έχουν αποδόσει και πολλούς καρπούς.

τελειώνουμε την έξωση και πιάνουμε μια κουβέντα του στυλ "ai, universe and everything". περνά η ώρα και λέω
-"άντε να πάω σιγά-σιγά γιατί πετάω κι όλας αύριο και έχω πολλά να ετοιμάσω".
-"α, ναι" μου λέει ο j. "και εγώ αύριο πετάω".
μπα, σκέφτομαι απο μέσα μου, περίεργο.
-"αν θυμάμαι καλά εσύ πέταγες μια μέρα μετά από εμένα" του λέω. "για κάτσε, εγώ πετάω τετάρτη, φτάνω αθήνα πέμπτη, κάθομαι μια μέρα και την επόμενη πετάω για εδινβούργο".
-"και πότε φτάνεις εδινβούργο δηλαδή;"
-"παρασκευή.."
χμ. δε βγαίνουν οι μέρες, κάτι δεν πάει καθόλου μα καθόλου καλά.
-"25 δεν έχουμε σήμερα;"
-"...όχι. 26."
πράγματι, ο j. Πετούσε μια μέρα μετά από εμένα. δηλαδή εγώ πετούσα μια μέρα πριν από αυτόν. αυτός πετούσε αύριο. εγώ σήμερα.

κοιτάω το ρολόι. 3.05pm. η πτήση είναι στις 5.30pm. θα έπρεπε να είμαι ήδη στο αεροδρόμιο. δεν είναι αναζωογονητικές αυτές οι μικρές εκπλήξεις της ζωής; 3.06pm είμαι ήδη έξω στους δρόμους και μπαίνω στο πρώτο ταξί που περνά, σε φάση ala ταινία και σκηνικό "follow that car".
3.15pm. έξω από το σπίτι. λέω του ταξιτζή ό,τι και να συμβέι, να είναι έξω από το σπίτι σε μισή ώρα ακριβώς. μπαίνω τρέχοντας στο δωμάτιό μου και προσπαθώ να οργανώσω ένα πλάνο δράσης. code red. στο γραφείο μου μια λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω πριν φύγω (γιατί μην απατάσθε, είμαι και πολύ οργανωτικός ο άτιμος):

- να πληρώσω το λογαριασμό του τηλεφώνου
- το λογαριασμό της σύνδεσης
- την πιστωτική μου
- να ακυρώσω την καλωδιακή που έβαλα μόνο για να δούμε κανένα ματσάκι για προκριματικά μουντιάλ τον περασμένο μήνα
- να κάνω μια αίτηση για κατι γραφειοκρατικά που πρέπει να τακτοποιήσω
- ...

πολλά και διάφορα και στο τέλος τι άλλο; να φτιάξω τη βαλίτσα μου για αύριο (σήμερα). από όλες τις επιιθμίες της λίστας επιλέγω να πραγματοποιήσω μόνο την τελευταία. (εντυπωσιακό: η τελευταία επιθυμία της λίστας ήταν και η τελευταία της -- για όσους είναι αρκετά αλλού ώστε να εκτιμήσουν το λογοπαίγνιο).

ξεθάβω τη βαλίτσα-θηρίο, τη βαλίτσα-αεροπλανοαποσκευή και βάζω την ακουστική μου στη θήκη της. δεν υπάρχει χρόνος για πολλά πολλά, η βαλίτσα-θηρίο στη μέση του δωματίου ορθάνοικτη και εγώ σουτάρω ελεύθερες βολές από τη γραμμή της ντουλάπας. παπόυτσια, βιβλία, ρούχα, άπλυτα, όλα μαζί. ό,τι πέσει μέσα πάει ταξίδι, ότι πέσει έξω μένει να φυλάει το σπίτι. επιδρομή στο μπάνιο για ξυριστικοειδή, mp3όφωνο και το laptop στην αεροπλανοαποσκευή και τελική επισκόπηση μήπως λείπει κάτι τραγικά απαραίτητο.

3.43pm φορτώνω τα πράγματα στο ταξί. "that was fast" μου λέει. "your turn" του λέω ωσάν άλλος πράκτορας-φυγάς που έχει στην κατοχή του απόρρητα μικροφίλμ τα οποία οποιαδήποτε κυβέρνηση θα σκότωνε για να αποκτήσει. υπό νορμάλ κίνηση θα θέλαμε λίγο παραπάνω από μισή ώρα, αλλά σήμερα έπρεπε να βρέχει (ναι, και τον ιούλιο βρέχει και μάλιστα να σημειωθεί ότι ένας κεραυνός έπεσε πανω σε ένα σταθμό ρεύματος και τα έκανε των βολτ εκεί μέσα και ως αποτέλεσμα παίζει και ένα μικρό black-out σε κάτι φανάρια στο κέντρο). σε αυτό το σημείο η πίστη μου (αυτή ως άθεος) κλονίζεται και αρχίζω να επικαλώ όλες τις παγανιστικές θεότητες με τις οποίες έχω συναναστραφεί στα διάφορα role playing games που έχω ζήσει, ώστε να μπορέσω να είμαι στο check-in μια ώρα πριν από την πτήση.

στη διαδρομή θυμάμαι ότι το απόγευμα είχα κλείσει και ένα ραντεβού για να δω ένα σπίτι. μιλάω λοιπόν στο κινητό για να ειδοποιήσω κόσμο για την κατάστασή μου και για να συμμαζέψει κανείς τα ασυμμάζευτα. ο ταξιτζής εντωμεταξύ, περίεργη φάση. με πάει από έναν εντελώς alternative για τα γούστα μου δρόμο για να κόψει δρόμο, αλλά παρόλη την κρισιμότητα της κατάστασης οδηγεί εντελώς κουλ και πάντα αυστηρά εντός των ορίων ταχύτητας, τα οποία εκείνη τη στιγμή μου φαίνονταν πιο εκνευριστικά φλώρικα από ποτέ.

4.22pm φτάνουμε. άψογος ο τύπος.τον χιλιο-ευχαριστώ, τον χρυσώνω (να σημειωθεί ότι αυτός δε μου ζήτησε τίποτα έξτρα) και τρέχω σαν την παλαβή προς το check-in. ένας αναστεναγμός ανακούφισης μου ξεφέυγει, καθώς τα πράγματα φαινόντουσαν να είναι υπό έλεγχο. 4.25pm είμαι στο check in.
-"γειά σας", μα μου, "άργησα, αλλά πρόλαβα, έτσι δεν είναι;"
-"όχι, η πτήση κλείνει μια ώρα πριν και δε μπορείτε να μπείτε."
-"μα δεν είναι μια ώρα πριν ακόμα!"
-"καλά, για δώστε μου το εισητήριο να ρίξω μια ματιά." ταυτόχρονα θυμάμαι με τρόμο ότι επειδή χρησιμοποιούσα την ανοιχτή επιστροφή ενός εισιτηρίου που ξεκινούσε από αθήνα, έπρεπε να πάω πρώτα στο ticketing της αεροπορικής να μου σιάξουν το εισητήριο. μια σταγόνα ιδρώτα κύλησε αργά και βασανιστικά στο δεξί μου μάγουλο.
-"μπα, όχι αποκλείεται", (nein nein!), "επίσης έχει πάει μια ώρα πριν την πτήση και θα την κλείσουμε τώρα που σημαίνει ότι οι βαλίτσες σου δεν μπορούν να πάνε με αυτή την πτήση."
-"μα έστω, να πάω εγώ και ας τις στείλω τις βαλίτσες με άλλη πτήση.." καίγομαι κυρά μου, κοινώς..
-"είστε σοβαρός; αυτό είναι σοβαρότατο θέμα security!" (nein nein!) "οι βαλίτσες ταξιδεύουν πάντα με τον επιβάτη!". άμα σε βαρέσω θα σου πω εγώ! >:#

η γερμανίδα κακιασμένη θειά με κοίταγε με ένα χαιρέκακκο ύφος του στυλ, "πάρτα παλιο-έλληνα που έρχεσαι τελευταία στιγμή και θες να μπεις και στην πτήση! να έρχεσαι στην ώρα σου άλλη φορά και να μου φέρεις γραπτό εκατό φορές το 'δε θα ξαναπάω ποτέ στο αεροδρόμιο λιγότερο από 3 ώρες πριν την πτήση μου'. να πάς στο ticketing να σου βγάλουν άλλο εισητήριο για άλλη πτήση." (tschuss)

κόλαση. κόλαση λέμε. έχανα την ανταπόκριση. αν έφευγα πχ την επόμενη μέρα έχανα το μαλακο-γραφειοκρατικό ραντεβού που είχα στην αθήνα που ήταν και ο κύριος λόγος που έμενα αθήνα για μια μέρα πριν πετάξω για εδινβούργο. αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ χάλια ίσως κινδύνευε και η αναχώρηση για εδινβούργο. από εκεί που ένιωθα ότι πέρασα πίστα στο ραλλάκι πριν τελειώσει ο χρόνος, τώρα ένιωθα ότι έφτασα στην πηγή αλλά δεν είχε νερό πια. με όση όρεξη για τρέξιμο μου έχει μείνει πάω στο ticketing. δεν τους λέω τίποτα, απλά αφήνω το εισητήριο στο γκισέ. ούτε καν ότι είχα κράτηση δεν τους είπα.
-"α! μου λέει η τύπισσα πίσω από το γκισέ. από ότι φαίνεται έχει μια ελεύθερη θέση η πτήση που φέυγει τώρα, γιατί δεν πας σε αυτή;"
-"μα, έχω κράτηση γι αυτή, αλλά πήγα στο check in και δε με βάζουν."
-"δε σε βάζουν; ποιός δε σε βάζει; sabine, πάρε τον νεαρό στο check in, κανόνισε να μπούν οι βαλίτσες και συνόδεψέ τον στο αεροπλάνο και γρήγορα γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο."

αυτό ήταν. κόλαση-πάράδεισος-κόλαση και ξανα-μανά παράδεισος πάλι. δεν ξέρω αν υπάρχει θεός (ωπ, να που μαλακώσαμε λίγο σε αυτό το θέμα), αλλά αν υπάρχει νομίζω ότι κάτι θέλει να μου πει.

και εδώ η συνέχεια..

από πότε blog + counter = love for ever?

από καιρό το σκεφτόμουν ότι το extreme tracking που είχα βάλει στο blog μου δεν ταίριαζε με το χώρο. μπροστά στο χαρακτήρα χαλαρότητος του στυλ "φιλαράκι πιάσε μια τζιτζιμπύρα ακόμα" το counter θύμιζε λίγο επαγγελματικός χώρος, κάτι σαν παράταιρο κιτς τραπεζάκι με μάρμαρο ala αθηναικό μετρό, σε καφενείο. και ότι και να λέμε, δεν κολλάει και με τον πίνακα με το φακίρη. έτσι λοιπόν πήρε δρόμο. τέρμα το tracking. και ο ηθικός αυτουργός είναι η pro-futura που αναρωτιέται από πότε τα hits πάνε με το κιλό και πόσο κάνουν στις εκπτώσεις.

όπως σχολίασα και στο εν λόγω post, εμένα πάντως μου άρεσε να βλέπω άσχετα στατιστικά όπως για παράδειγμα από ποιά μέρη του κόσμου έτυχε να δει κάποιος το blog σου και με τι queries σε μηχανές αναζήτησης βγήκε κάπου στα αποτελέσματα (π.χ. lespritdelescalier, littleshotsofhappiness). έτσι, ως επικήδειο του extreme tracking, βάζω και γω μια εικονίτσα από τα στατιστικά αυτά.

και εδώ η συνέχεια..

ένα τέλος απ'όλα χωρίς κρεμμύδι

ένα σχολιάκι που επεκτάθηκε σε ολόκληρη ιστορία στο blog του λεμόνι τελικά πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει και εδώ και έτσι το αντιγράφω στη σωστή του χρονολογική σειρά.

----cut here------
ω λεμόνι-λοβντόκτορ, μια ιστορία τέλους για τη συλλογή σου. παραθέτω όλο το ιστορικό εν τάχει, όχι γιατί είναι πρωτότυπο, αλλά γιατί μου έκατσε τώρα να το γράψω. (ζητώ συγνώμη για το τεράστιο comment - θα το έβαζα στο blog μου αλλά νιώθω ότι ανήκει εδώ.)

επεισόδιο πρώτο: τυχαία γνωριμία σε εξωτερικό χώρο, μπλα μπλα, ραντεβουδάκι πάραυτα, ρομαντική βόλτα στη λίμνη (προέκυψε τυχαία), φιλάκια, αγκαλίτσες και καλή ατμόσφαιρα. ανέλπιστη εξέλιξη από κάτι που διαφαινόταν να είναι μια σχετικά συμβατική βραδυά.

επεισόδιο δεύτερο: τρίτη φορά που βρεθήκαμε και ενώ όλα οδεύουν προς μια όμορφη ερωτική βραδυά, χτυπά καμπανάκι:
"κοίτα, θέλω να ξέρω τις προθέσεις σου. μου αρέσεις πολύ και αυτό με φοβίζει. εδώ και πολύ καιρό έχω κάνει σχέσεις μόνο με τύπους που δε με ενδιαφέρουν γιατί είναι πιο ασφαλές για μένα. θέλω να μου πεις τα πάντα για όλες τις προηγούμενες σου σχέσεις, εδώ και τώρα. περιμένω."

διακρίνω (με το αλάνθαστο ένστικτό μου - ολέ) μια ειλικρίνεια σε όσα λέει και με συγκινεί, παρόλη τη γκεσταπικού χαρακτήρα ανάκριση. όπως πάντα (δυστυχώς) λέω ακριβώς ό,τι σκέφτομαι, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δείχνει να την ηρεμεί.

επόμενα επεισόδια: αν και η απαξιωτική φάση που περνάω τον τελευταίο καιρό με κάνει να αντιμετωπίζω και τις γυναίκες χωρίς ενθουσιασμό και ενέργεια, η κατάσταση τελικά προχωρά άνετα, με quality time, sleepovers εκατέρωθεν κτλ και μοιάζει να μπαίνει αβίαστα σε μία φάση κοινού προγραμματισμού, σε ένα κύκλο..(τατάν τατάν) σχέσης.

τελευταίο επεισόδιο:
(περίπου ενάμιση μήνα μετά) σε κάποια συναυλία συμβαίνει το εξής: προσπαθώντας να πηδήξουμε κάτι φραγματάκια και να πάμε μπροστά στη σκηνή (στην αποδώ μεριά του ατλαντικού παίζουν μπλόκα και στις συναυλίες καθότι τα εισητήρια μπροστά στη σκηνή τα πληρώνεις αρκετά παραπάνω), τελικά καταφέρνουν να περάσουν απαρατήρητοι μόνο η εν λόγω κοπελιά και ο ψ, ένας τύπος από την παρέα της κοπέλας. οι λοιποί μένουμε πίσω από τα καγκελάκια και αρκούμαστε με τη θέση που έχουμε. μετά τη συναυλία ακολουθεί ο εξής διάλογος: (οι παρενθέσεις είναι σχόλια δικά μου)

- τσαντίστηκες που έφυγα με τον ψ.
- όχι, αυτά συμβαίνουν, απλά θα προτιμούσα να είμασταν μαζί.
- δε μπορεί, τσαντίστηκες. εγώ θα είχα τσαντιστεί.
- ναι, εγώ πάλι δεν τσαντίστηκα. δεν πέρασα όμως τόσο καλά όσο θα ήθελα. έτσι απλά.
- όχι, αποκλείεται. ο μόνος τρόπος να καταλάβω το πως σκέφτεσαι είναι να σκεφτώ τι θα σκεφτόμουν εγώ στη θέση σου και εγώ θα τσαντιζόμουν. (μάιστα. αυτό που λέω εγώ δηλαδή δε μετράει; τεσπα)

μετά από 15 λεπτά, με πολύ κόπο καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχω τσαντιστεί (το οποίο ήταν αλήθεια, ενδεικτικό της απάθειας που με διακρίνει τελευταίως). είχα βέβαια αρχίσει να εκνευρίζομαι με το όλο σκηνικό που μου φαίνεται εντελώς κουλό, καθώς ήταν αλλόκοτα επιθετικό. η κουβέντα συνεχίζει ως εξής:

- θέλω πάντα να κάνω ό,τι γουστάρω και να μη σκέφτομαι κανέναν. (βρε αμαν, διάνα έπεσα πάλι. πού τις πετυχαίνω ο άτιμος. καλά τόση ευαισθησία πού την έκρυβες τόσο καιρό κοπελα μου;)
- καλά, δε νομίζω ότι σε περιόρισα και σε τίποτα. πάντως, αυτό που λες δεν είναι συμβατό με κανένα είδος ανθρώπινης σχέσης, πόσο μάλλον με τη σχέση που θα ήθελα να έχουμε.
- το ξέρω, αλλά δε θέλω ούτε να νοιάζομαι ούτε να νοιάζονται για μένα. (αι καλά. τότε εσύ γιατί θα τσαντιζόσουν στη θέση μου;). και όπως το βλέπω, ξέρω που θα καταλήξει η κουβέντα γι αυτή τη σχέση.
- (α, ναι;) πού;
- δεν ξέρω αν έχει νόημα. ίσως, να. δεν ξέρω. νιώθω περίεργα, και..

σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι η περίοδος της, που ξεκίνησε την προηγούμενη μέρα, έχει αναταράξει συθέμελα όλο το σύστημα και αποφασίζω να επιχειρήσω αναίμακτη εκτόνωση της κρίσης, έτσι, μπας και ήτο η κακιά η ώρα και η κακιά στιγμή και η σελήνη που μπήκε στον κριό και του έβγαλε το μάτι που βρίσκονται πίσω από το βραδυνό ξενέρωμα που βίωνα.

- κοίτα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει μόνο του. αν (λέμε αν) ήταν λίγο ατυχής η βραδυά σήμερα και αυτό είναι όλο, θα βγει μόνο του. αν πάλι θέλουμε άλλα πράγματα, ουσιαστικά και όχι τώρα πάνω στη φόρτιση της στιγμής, θα βγει άμεσα. χαλαρά και ό,τι γίνει.
- όχι. θέλω να πάρουμε μια απόφαση τώρα. δε μπορώ να μένω πίσω. (μπαρδόν;). σε λίγο καιρό π.χ. θα φύγεις για χ μέρες. δε μπορώ να μένω εγώ πίσω όσο εσύ θα λείπεις. (σημείωση, αυτή θα έφευγε για 2 βδομάδες μετά από 3-4 μέρες.)
- κάτσε γιατί μπερδεύτηκα. ποιό είναι βρε κοπέλα μου το πρόβλημά σου; πραγματικά θέλω να καταλάβω. θέλεις σχέση και φοβάσαι πως θα μείνεις πίσω; δε θέλεις σχέση γιατί δε θες είσαι καθόλου συναισθηματικά δεμένη;
- βασικά, τον θυμάσαι τον ψ; τον γουστάρω.

αναμενόμενο; αναμενόμενο. τι κάθομαι και κουράζω το μυαλό μου να καταλάβω, απορώ.
-------------------

και εδώ η συνέχεια..

enchantment

βραδάκι, επιστροφή από το lab, μπόλικες υποχρεώσεις για την επόμενη και μεθεπόμενη μέρα, παρουσιάσεις, meetings. σπίτι-κλειδί-πόρτα-ντους. προβλέπεται ξενύχτι και η κουζίνα είναι ακόμη σε κατάσταση πανικού, οπότε το πλάνο είναι γρήγορη εξόρμηση προς αναζήτηση τροφής. μικρή προτίμηση προς τον ιάπωνα γιατί και γρήγορος είναι και δε σου πέφτει και βαρύ, αν αποφύγεις τα τηγανητά. πορτοφόλι-κλειδί-μπανάνα(όχι το φρούτο)-papers. κατεβαίνω το δρομάκι μου και τη βλέπω. κολλάω και μένω εκεί να την κοιτάω. έτσι απλά. πανσέληνος. ανατέλλει. όσο πιο χαμηλά, κοντά στον ορίζοντα είναι το φεγγάρι, τόσο πιο εντυπωσιακό είναι. οι αστρονόμοι λένε ότι είναι απλά η ιδέα μας. ούτε πιο μεγάλο είναι το φεγγάρι όταν είναι πιο χαμηλά, ουτε πιο φωτεινό. και τι ξέρουν οι αστρονόμοι. όσο πιο χαμηλά είναι, τόσο πιο γαμάτο είναι. θυμάμαι μια φορά που έβλεπα την πανσέληνο με μια κοπέλα αγκαλιά. θυμάμαι που πήρα τηλεφωνο μια κοπέλα μέσα στη μαύρη νύχτα για να βγει και να δει το γεμάτο φεγγάρι να ανατέλλει. δρομάκι-δρόμος-φανάρι-κόκκινο-αμάξια-δρομάκι-τραπεζάκι. πανσέληνος. ένα σύννεφο προσπαθεί να μπει μπροστα.



η ακριβης ώρα της πανσέληνου είναι σε μιάμιση ώρα. εδώ είναι ακόμα σκοτεινά αλλά σε λίγο ανατέλλει ο ήλιος. στέλνω χαιρετίσματα στην αποκει μεριά του ατλαντικού με τη φιλενάδα πανσέληνο σε όλους.

και εδώ η συνέχεια..

sick experiment

παλιό strip από το piled higher and deeper που μου ήρθε στο μυαλό συνειρμικά. αλλάζουμε γραφεία και από τους old-style κενούς χώρους με άπλα αλλά και privacy, μετατρέπουν τα γραφεία μας σιγά σιγά αλλά σταθερά σε cubicles. τουλάχιστον θα μεταφερθώ σε ένα χώρο-lab με πολλά παράθυρα..

και εδώ η συνέχεια..

ντε profundis..

ξεκίνησα αυτό το blog γιατί μου αρέσει να γράφω, να περιγράφω, να λέω ιστορίες. να μιλάω για πράγματα με τον τρόπο που τα είδα εγώ, με τις λέξεις που τα είδα εγώ, με την τρέλα που τα είδα εγώ. πάντα έγραφα. όχι για να δει κανείς τι γράφω, αλλά γιατί απλά έτσι ένιωθα. όποτε και όταν και ό,τι κάτσει. κάτι που είδα, κάτι που μου κόλλησε στο μυαλό, κάτι που θέλω να βγώ να το φωνάξω να το πω, κάτι που δε θέλω να πω σε κανέναν - γιατί ό,τι και να λέμε, μερικά πράγματα κανείς άλλος δε μπορεί να τα καταλάβει παρά μόνο εσύ και η τρέλα σου. είναι λίγο όπως όταν κάθομαι και παίζω κιθάρα τις νύχτες. δεν παίζω για να με ακούσει κανένας, ούτε κάνω πρόβα για κανένα σόου. παίζω για μένα και για κανέναν άλλο.

ώπα. τα έμπλεξα ήδη λοιπόν. πάμε πάλι. ξεκίνησα αυτό το blog γιατί μου αρέσει να γράφω, να περιγράφω, να λέω ιστορίες. να μιλάω για πράγματα με τον τρόπο που τα είδα εγώ, με τις λέξεις που τα είδα εγώ, με την τρέλα που τα είδα εγώ. μέχρι εκεί. τα υπόλοιπα που κολλάνε; κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον μου πήρε λίγο να το καταλάβω. το blog δεν είναι σαν τα τσαλακωμένα χαρτιά που πετάω στην ανακύκλωση αφού τα γεμίσω με γραμμές καθόλου παράλληλες και καθόλου τακτοποιημένες. δεν είναι σαν τα φάλτσα που παίζω μόνο για μένα.

και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. με το blog μπορώ να λέω τις ιστορίες μου, που τόσο μου αρέσει να λέω. και μάλιστα μπορεί να γυρίσει και κανένας να μου απαντήσει και αυτό είναι ωραίο γιατί οι ιστορίες έχουν πιο πολύ πλάκα όταν δεν τις λες στον τοίχο ή στον καθρέφτη.

αλλά το τσαλακωμένο χαρτί δε μπορεί να το φτάσει. δε γίνεται. δε γίνεται γιατί η μαγεία στο τσαλακωμένο χαρτί είναι ότι δε θα το ισιώσει κανείς. θα μείνει τσαλακωμένο και είναι για σένα και μόνο για σένα. για τη στιγμή, για την ανάγκη να αποτυπώσεις ένα συναίσθημα, κάτι που σου κόλλησε στο μυαλό, κάτι που θέλεις να βγεις να το φωνάξεις να το πεις, κάτι που δε θέλεις να πεις σε κανέναν - γιατί ό,τι και να λέμε, μερικά πράγματα κανείς άλλος δε μπορεί να τα καταλάβει παρά μόνο εσύ και η τρέλα σου.

ωραία. μάλιστα. το ξεκαθαρίσαμε. και τώρα; και τι στο καλό είναι αυτό το κείμενο; (να και οι αυτοαναφορές και τα μετα-επίπεδα). ε λοιπόν δεν ξέρω τι είναι. σπάνια με πιάνει να μουτζουρώσω στο blog και αυτό το σημερινό είναι το πιο τσαλακωμένο και μουτζουρωμένο post στη μικρή blogζωή μου. και όμως δε φαίνεται καμιά μουτζούρα πουθενά και αυτό δε μου αρέσει. μήπως τελικά θέλω να βρει κάποιος τα τσαλακωμένα κομμάτια χαρτί που πετάω; μήπως χρειάζομαι ψυχανάλυση; μήπως να αφήσω το σχιζοφρενή εαυτό μου να ανοίξει ένα καταχωνιασμένο blog μακριά από γνωστούς και φίλους και να μουτζουρώνω εκεί; μήπως αυτό με μπερδεύει τελικά;

δεν ξέρω τι με έπιασε, ίσως να μου κάθισαν βαριά τα γεμιστα. ίσως να μου έχει πέσει βαρύ που για μία ακόμα φορά δε μπορώ να είμαι σε μία από τις δεκάδες συναυλίες που γίνονται στην ελλάδα αυτό τον καιρό από έλληνες καλλιτέχνες και συγκροτήματα που πραγματικά θέλω να δω και να γίνω ένα με τη μουσική τους. ίσως γιατί για κάποιο λόγο αυτή τη στιγμή η αρβανιτάκη ταιριάζει γαμάτα μετά τους pixies. ίσως γιατί κάποια προβλήματα υγείας δε λένε να με αφήσουν να ηρεμήσω. ίσως γιατί είναι ανάδρομος ο κρόνος και φέρνει στην επιφάνεια ψευδείς προσδοκίες. ίσως γιατί απλά δεν είναι η μέρα μου. ίσως γιατί και πάλι, ξανά, για μία ακόμα φορά, είδα τον εαυτό μου να δίνει ό,τι έχει και όχι απλά να μην παίρνει τίποτα πίσω, αλλά να του παίρνουν και την ψυχή. ίσως γιατί πρέπει να κοιμηθώ γιατί πήγε 5 το πρωί. ίσως γιατί κάπου σε κάποια χώρα τώρα μπορεί να βρέχει. ίσως γιατί είχα πει θα φύγω, κι όμως είμαι ακόμα εδώ.

end of transmission.

και εδώ η συνέχεια..

ντομάτες γεμιστές

ο αποστολ και η κατερίνα φτιάξανε γεμιστά και με φιλέψαν και μένα μια γενναία ποσότητα. πριν λίγο λοιπόν έκανα ένα καλό τεστ ντράιβ στα γεμιστόπουλα και είμαι πραγματικά συγκινημένος.

τι να λέμε δηλαδή, βλέπω οράματα κανονικα. μπροστά μου αισθησιακά πλάσματα χορεύουν ανατολίτικους χορούς με ντομάτες και πιπεριές στα χέρια, ενώ ρύζι-γέμιση πέφτει από παντού και ραίνει το χορό, ωσάν το πρώτο αγνό χιονάκι του νοέμβρη (καλά του οκτώβρη, για να είμαστε και ακριβείς).

δε μπορώ να πω τίποτα άλλο τώρα, πάω να παρακολουθήσω το σόου και να χωνέψω. επιφυλάσσομαι να επανέρθω με τους στίχους από το ομόνυμο ποίημα του αναστάση από το λοστρέ.

και εδώ η συνέχεια..

ανάδυση στην επιφάνεια και.. στη σκηνή οι pixies!

πόσο κρατάει μια ανάσα; ένα-δύο λεπτά; μια-δυο βδομάδες;

πάνω από μήνα τώρα, είμαι με μια ανάσα, σε ένα τρελό μακροβούτι κηνηγώντας το ένα deadline μετά το άλλο. (το προσωπικό μου ρεκόρ είναι βέβαια αρκετά περισσότερο από απλά ένα μήνα. αν μη τι άλλο, δεν ξέρω αν είναι ο γιαλός που είναι στραβός ή εγώ, αλλά το να δουλεύω κάτω από ασφυκτική πίεση μου έχει γίνει σχεδόν συνήθεια)

η ανάδυση στην επιφάνεια αυτή τη φορά έγινε με αφορμή την επίσκεψη του "παγκόσμιου κ." στο τορόντο (διαβάζεται "παγκόσμιος κάπα", πώς λέμε μιχάλης δέλτα, απόστολος ταυ, κτλ. και μην ακούσω "ποιός είναι ο απόστολος ταυ;").

ο παγκόσμιος κάπα είναι ένας κολλητός που συνηθίζει σε ανύποπτο χρόνο να παίρνει ένα λεωφορείο από όπου και αν βρίσκεται και να έρχεται να με βρει όπου και αν βρίσκομαι (το τελευταίο επεισόδιο της σειράς, "pagkosmios κ. does paris", κυκλοφορεί σε επιλεγμένα βίντεο κλουμπς). καθώς αυτή τη φορά το ταξίδι με λεφορείο θα έπαιρνε παραπάνω από όσο θα μπορούσε να πάρει άδεια, το ταξίδι έγινε ως είθισται, με αροπλάνο. (σημείωσις, αυτό το άτιμο το "είθισται" δεν είμαι σίγουρος πως γράφεται αλλά εμπιστεύομαι τη βοήθεια του κοινού σε αυτό:

ήθιστε -> 21 google results
ήθισται -> 124 google results
είθισται -> 6570 google results
είθιστε -> 242 google results
είθεισται -> 2 google results (καλά έλεος, σε λίγο και με ύψιλον -- είπαμε λίγο ανορθόγραφοι αλλά όχι κι έτσι!)
ύθιστε -> 2 google results (ε ναι λοιπόν. και με ύψιλον. γιατί δεν περιθωριοποιούμε ποτέ και κανέναν)
ύθισται -> 5 google results

η ανάδυση από το βυθό των ακαδημαικών και μη υποχρεώσεων διατήρησε μια έντονα υγρή υφή, καθώς πέρα από την αναμενόμενη και επιβεβλημένη ημερήσια εκδρομούλα στους καταρράχτες του νιαγάρα (πολυυυύ νερό..), συνοδεύτηκε και απο διήμερη εκδρομούλα στις λίμνες kawartha και στο βόρινό ontario ("μα τους χίλιους κάστορες του οντάριο" όπως εύστοχα μου θύμισε ο παγκόσμιος κ.)

ο παγκόσμιος κ. έχει ήδη φύγει, αλλά η αύρα του είναι ακόμα εδώ (καθώς και κάτι άλλα πραγματάκια που έχασε στην ευρύτερη περιοχή). και εγώ που καλόμαθα τη βδομάδα που πέρασε να παίρνω ανάσες πιο συχνά, χτες πήγα να δω τους θρυλικούς pixies! εκτός από τη φωτογραφιούλα στην αρχή του post, τσακώστε και ένα παράνομο βιντεάκι από το event.. εξαιρετικά αφιερωμένο στον cris και το β.σ.

i was swimmin' in the carribean
animals were hiding behind the rock
except the little fish
but they told me, he swears
tryin' to talk to me to me to me

where is my mind..
where is my mind..
where is my mind..

way out in the water
see it swimmin' ?


πι. ες. τελικά, βρε μπας και είναι ο γιαλός που είναι στραβός;

και εδώ η συνέχεια..